Το   ακρωτήριο         CABO   DA   ROCA   στο   Δυτικότερο   σημείο   της   Ευρώπης,   στη   Λισαβόνα   της   Πορτογαλίας,   είναι   ο   επόμενος στόχος   μου   για   να   κλείσω   τα   4   ακραία   σημεία   της   Ευρώπης,   μετά   το         NORD   CAPE   ,την   Κωνσταντινούπολη   και   την Γαύδο.   Το   πλάνο   είχε   καταστρωθεί.   Υπολογισμοί,   χρήματα,   χρόνος,   ακόμη   και   η   παρέα.   Ο   φίλος   μου   ο   Γιώργος,      [θα ‘ρχοταν   να   με   βρει   στην   Βαρκελώνη   με   την   γυναίκα   του   και   την   φιλη   μου   την   Αναστασια]            και   γω   φάγαμε   μέρες ολόκληρες   συζητώντας   προκαταβολικά   για   το   τι   και   πως   θα   γινόταν   το   ταξίδι   αυτό.   Το   μόνο   που   δεν   υπολογίσαμε   ήταν το   Διεθνές   Νομισματικό   Ταμείο   ,που   μπήκε   ξαφνικά   τον   Απρίλιο   περίπου,   νταβαντζής   στην   τσέπη   μας   [και   να   δούμε πόσο    θα    μας    επηρεάσει    τελικά].    Ευτυχώς    στην    παρούσα    φάση    μπόρεσα    και    το    παρέκαμψα    μια    και    στους προϋπολογισμούς   των   ταξιδιών   μου   είμαι   προνοητικός.   Αυτή   την   φορά   έκλεισα   μερικά   hotels   μέσω   internet   για   να πετύχω   χαμηλές   τιμές.   Ακόμη   είχα   και   κάποιους   φίλους   [SERVICE-HONDA   ΠΑΠΑΓΕΩΡΓΙΟΥ,   ο   Δημήτρης   ο   μηχανικός μου, ο Στέφανος και τα ελαστικά AARON, και η www.deras.gr  ] που συνέβαλαν καθοριστικά στο να γίνει το ταξίδι αυτό.                                                 Μπαίνω   λοιπόν   στο   καράβι   για   Αγκώνα   στις   3/6/2010   στις   17.00   η   ώρα   και   συναντώ   και   άλλους μοτοσυκλετιστές   διαφόρων   μοτο-κλαμπς   όπως   το   FAST-FORWARD,   που   πήγαιναν   να   δουν   moto-GP   στην   Ιταλία   και μιλώντας   για   το   site   μου   [ www.georgetrips.gr    ]   διαπιστώνω   ότι   μερικοί   το   γνωρίζουν   ήδη!   Την   άλλη   μέρα   βγαίνοντας στο   λιμάνι   της   Αγκώνας   συνταξίδευσα   μαζί   τους   για   1-2   ώρες   μια   και      είχαμε   κοινό   δρομολόγιο   και   αφού   ευχηθήκαμε καλά   χιλιόμετρα   συνέχισα   μόνος   για   τα   500   πρώτα   μου   χλμ   όπου   κατέληξα   στην   ΓΕΝΟΒΑ.   Μαζί   μου   είχα   για   πρώτη φορά   και   ένα   GPS   το   οποίο   φάνηκε   χρήσιμο   αρκετά   μια   και   κερδίζει   πολύτιμο   χρόνο   όταν   δεν   γνωρίζεις   μια   πόλη. Ψάχνοντας   το   hotel,   πέφτω   πάνω   στο   γήπεδο   της   Τζενοα   όπου   ο   συμπατριώτης   Παπασταθοπουλος   [καμάρι      της   ΑΕΚ   ]     μεγαλουργεί.   Βρίσκω   το      hotel   ,τακτοποίηση   πραγμάτων   ,παρκινγκ   για   την   μηχανή   και   βουρ   για   την   πρώτη   βόλτα   του ταξιδίου.   Η   Γένοβα   είναι   ένα   απ’   τα   πιο   παλιά   «γνωστά»   εμπορικά   λιμάνια   της   Ευρώπης      και   το   φημισμένο   PORTO ANTICO   είναι   το...Πασαλιμάνι   της   πόλης.   Βέβαια   Πασαλιμανι   δεν   είναι      μια   και   οι   ρυθμοί   εδώ   είναι   πιο   χαλαροί.   Το   πρώτο γεύμα   ,   πιτσα-μπυρα   [ο   καλύτερος   συνδυασμός   φαγητού   σε   ξένα   μέρη   από   οικονομικής   πλευράς   αλλά   και   από   θέμα ποιότητας   στο   φτηνό   φαγητό]   είναι   γεγονός   όπως   και   το   ότι   μπήκαμε   στο   πετσί   του   ταξιδίου.   Το   πρωί   παίρνοντας   την μηχανή   απ’το   παρκινγκ,   διαπιστώνω   πως   δεν   λειτουργεί   το   κοντέρ   [έσπασε   ο   ατέρμονας]   και   πρέπει   να   υπολόγιζω   τώρα πια   τα   χιλιόμετρα.   Κάθε   200   περίπου   να   φουλάρω   για   να   μην   ξεμείνω   πουθενά.   Έχω   βέβαια   και   το   GPS   το   οποίο   στηρίζω σε   βάση   στο   τιμόνι,   όμως   η   αντανάκλαση   του   ηλίου      στην      ζελατίνα   του   κάνει   την   ορατότητα   των   δεδομένων   δύσκολη όταν      οδηγάς,   παρ’   όλα   αυτά   είναι   η   ‘’καβαντζα’’.   Έτσι   λοιπόν   παίρνοντας   το   απόφαση   ότι   δεν   θα   ‘χω   κοντέρ   ξεκινώ   για την   ΜΑΣΣΑΛΙΑ,   σε   400   περίπου   χλμ   και   σε   κλεισμένο   hotel.   Ο   καιρός   είναι   καλός   και   αντάξιος   του   Ιουνίου.   Με   το   GPS ,το   νέο   μου   φίλο   βρίσκω   αεράτα   το   hotel   λίγους   δρόμους   πιο   πάνω   απ’   το   κλασσικό   λιμάνι   της   Μασσαλίας   και ετοιμάζομαι      για   το   1 ο    μπανάκι   του   ταξιδίου,   όταν   πέφτω   πάνω   σε   διαδήλωση   Παλαιστινίων   κατά   του   Ισραήλ   για   το δολοφονικό    χτύπημα    των    δεύτερων    σε    καράβι    ειρηνευτικης    βοήθειας    με    θύματα    9    ανθρώπους.    Ο    όγκος    της συγκέντρωσης   ήταν      εντυπωσιακός   και   γω   συμμετείχα   ‘’οπτικα’’   μαζί   τους      ανησυχώντας   παράλληλα   και   για   την   μηχανή που   είχα   προσωρινά   από   κάτω   [ποτέ   δεν   ξέρεις].   Μόλις   τελείωσε   η   πορεία   ξεχύθηκα   στον   παραλιακό   δρόμο   ψάχνοντας κάπου   να   βουτήξω   και   κατέληξα      σε   μια   παραλία   μέσα   σ’   ένα   πάρκο.   Κοντά   μου   ήταν   2   γυναίκες   αραβικής   προέλευσης που   έκαναν   μπάνιο   φορώντας   μπουργκα!   [οπτικό   δράμα]   κάτι   που   δεν   είχα   ξαναδεί!   Στην   συνεχεία   έπεσα   σε   μια   σειρά γεγονότων   που   με   έκαναν   να   μην   βαρεθώ   καθόλου:   Ένας   γαμπρός   είχε   αφήσει   το   γαμπριάτικο   αμάξι   του   στην   μέση   του δρόμου   [κάτι   μου   θυμίζει]   εμποδίζοντας   ένα   λεωφορείο,   δημιουργώντας   ουρά   χιλιόμετρων!   Πιο   κάτω   ένα   ΙΧ   τραυμάτισε ένα   Γαλλοαφρικανο   με   αποτέλεσμα   τον   ξεσηκωμό   μινι-πλήθους,   πέταγμα   αντικειμένων   και   την   άμεση   επέμβαση   της αστυνομίας   που   δεν   αστειεύεται   ενώ   πιο   κάτω   ενός   αλλος   γαμπρός   [το’   χε   η   μέρα   να   κυκλοφορούν   πολλοί]   περίμενε   την νύφη   κάτω   από   μια   γέφυρα.Αργότερα   έμαθα   ότι   οι   Γάλλοι   το   συνηθίζουν   αυτό,   να   παντρεύονται   δηλ.   στον   δρόμο! Παντως   ,είναι   επικινδυνο   μερος   για   …εργενηδες   ,όπως   καταλαβατε   !   χαχα.      Εχώντας   λυσσάξει   στην   πείνα,   το   βραδάκι την   έπεσα   για   πιτσα-μπυρα   και   αργότερα   σε   ατελείωτο   περπάτημα   στο   κλασικό   λιμάνι      της   Μασσαλίας   και   τα   γύρω στενά   τα   οποία   νομίζεις   ότι      είναι   γκέτο   της   Αλγερίας   ή   του   Μαρόκου.   Αυτά   που   τραβάμε   στην   Αθήνα   με   τους πακιστανο-αφγανο-ινδους,   συμβαίνουν   και   στην   Μασσαλία,   πίσω   απ’την   βιτρίνα.   Στη      βιτρίνα,   το   λιμάνι   δηλ.   όλα μοιάζουν   ρομαντικά,   κοτεράκια   με   μινι-πάρτι,   παζάρι   με   διάφορα,   τατουάζ,   μπιζού,   ατελείωτα   καφέ   και   εστιατόρια      ,όλα είναι πανεμορφα !                                                          Το   πρωί   θα   άλλαζα   χώρα,   οδηγώντας   απ’την   Μεσόγειο   στην   Βόρεια   μεριά   της   Ιβηρικής   χερσονήσου. Περνώντας   παράλληλα   απ   ‘τα   Πυρηναία   Όρη   ,αφήνοντας   πίσω   την   Μασσαλία   και   το   Μονπελιε’   περίμενα   να   συναντήσω     τους   θυελλώδης   πλάγιους   άνεμους      που   έχει   η   περιοχή   ΚΑΙ   το   καλοκαίρι   αλλά   φάνηκα   τυχερός   –γυρνάγε   ο   δρόμος      προς Βορρά-και   ο   αέρας      ερχόταν   κόντρα   όπως      και   η   βροχή   η   μπόλικη   που   έφαγα   περνώντας   την   Τουλούζη.   Κάπου   εκεί   ο νέος   μου   φίλος   ,το   GPS   ,χαζό-εργαλείο   με   έστειλε   στην   εξοχή      από   μια   παράκαμψη   60   χλμ   που   εκανα   2   ώρες   να   τα περάσω   ,καθυστερώντας   με   όμως,   αφού   την   μέρα   αυτή   το   ταξίδι   ήταν   μεγάλο   [750   χλμ]   όμως   χαλάλι   του   γιατί   τα απρόοπτα   είναι   τα   χαρακτηριστικα   αυτών   των   ταξιδιών   και   γι’   αυτά   ζουμε!   Έξαλλου   η   διαδρομή   ήταν   όμορφη   μέσα   στην Γαλλική   ύπαιθρο   όπως   και   εντυπωσιακό   ήταν   το   τέλειο   οδόστρωμα.   Πως   είναι   ο   δρόμος   Χαλκίδα-Κάρυστος;   Καμία σχέση!!!   Εδώ   τρέχει   και   φόρμουλα   1   ,άμα   λάχει!      Τελικά   μετά   από   πολλή   βροχή   έφτασα   στο   ΣΑΝ   ΣΕΜΠΑΣΤΙΑΝ.   Δεν   θα ξανά   αναφέρω   ότι   τα   hotels   σε   κάθε   μέρος   τα   έβρισκα   σχεδίων   αμέσως   έχοντας   κλείσει   μέσω      internet      ή   ψάχνοντας   επί τόπου.   Έτσι   φτάνοντας   στις   22.00   η   ωρα   περίπου   ο   ήλιος   ήταν   ακόμη   ψηλά   .Οσο   πιο   Βόρεια   και   Δυτικά   πηγαίνεις,   τόσο πιο   αργά   νυχτώνει.Αν   και   προλάβαινα   το   θαλασσινό   μπανάκι,   παρά   την   κούραση   του   ταξιδίου,   αποφάσισα   να   ξοδεύω τον   ‘’φωτεινό’’   μου   χρόνο   στο   να   ανακαλύψω   την   πόλη.   Οι   2   τεράστιες   παραλίες   της   πόλης,   ονειρικές,   τεράστιες   και     ρομαντικές.   Το   ηλιοβασίλεμα;   θέλει   παρέα!   Ο   κόσμος   γεμάτος   ζωή   και   τα   μπαλκόνια   γεμάτα   σημαίες   της   Ρεαλ   Σοσιεδαδ! Άλλοι   τρελοί   αυτοί.   Το   Σαν   Σεμπαστιαν   είναι   μια   πανέμορφη      μικρή   πόλη      και   αν   ποτέ   σας   δοθεί   η   ευκαιρία   να   πάτε,   μην την   χάσετε.   Αφού   σε   2   ώρες   δεν   χόρταινα   εικόνες   και   φωτογραφίες   που   τράβαγα,   άρχισα   να   πεινάω   και   στα   σοκάκια     της    πόλης    ανακάλυψα        τα...’’ΤΑΠΑΣ’’,    τα    Ισπανικά    μεζεδάκια    [    λουκάνικα-ομελέτες-ντομάτες-κρεατικά,    πάνω    σε ψωμάκια]   που   σερβίρονται   με   ...μπύρα   φυσικά!   Η   ώρα   είχε   πάει   2   π.μ.   και   γω   δεν   ήθελα   να   τελειώσει      η   βόλτα   αλλά   απ’ την   άλλη   η   κούραση   με   κυνηγούσε   όπως   και   ο   χρόνος[   τελικα   24   ώρες   δεν   φτάνουν].   Παρηγορήθηκα   ότι   αύριο   θα   ’μαι κάπου αλλού, σε άλλο, νέο μέρος και την έπεσα για ύπνο!                                                                   Διασχίζοντας   600   χιλιόμετρα   και   πόλεις   όπως   το   Μπιλμπαο,   η   Σαντατερ,   το   Οβιεδο   και   την   Χιχον,   η   αγρία ομορφιά   της   φύσης   που   συναντώ,   ο   άστατος   καιρός,   οι   παραλίες   αλλά   και   οι   πρώτες   οπτικές   επαφές   από   μακριά   με   τον ΑΤΛΑΝΤΙΚΟ,   με   κάνουν   να   σκέπτομαι   ότι   ...ξανα-απομακρύνθηκα!!!   [πρώτη   φορά   το   έκανα   με   την   Φιλανδία   και   το Ροβανιεμι   !   ]   Μπαίνοντας   στην   ΚΟΡΟΥΝΙΑ   και   αφού   έχω   βραχεί   αρκετά,   βρίσκω   τον   ΑΒΕΛ,   μεγάλο   Ισπανό   φιλέλληνα, [φίλο   του   Μανώλη,   του   team   της   HONDA-SERVICE-Παπαγεωργιου]   που   μένει   μόνιμα   εκεί   και   μιλάει   φαρσί   τα   Ελληνικά! Ο   ΑΒΕΛ   με   βοήθησε   να   βρω   πανσιόν,   την   EL   PARADOR,με      δυο   ευγενικούς   και   ωραίους   ανθρώπους   που   την   έχουν,   τον XOSE   και   την   MARIA,   που   μιλούσαν   άψογα   αγγλικά-πράγμα   σπάνιο   για   Ισπανούς-και   αφού   ψάξαμε   όλα   τα   HONDA- SERVICE   για   ατέρμονα,   αλλά   μάταια,   υπήρξε   άξιος   ξεναγός   μου   στην   πόλη.   Αν   δεν   ήταν   ο   Αβελ   δεν   θα   ‘παιρνα   χαμπάρι απ’   αυτήν   την   όμορφη   και   πολύ   μακρινή   πόλη   της   Γαλικίας!   Με   ξενάγησε   δείχνοντας   μου   τον   Πύργο   του   ΗΡΑΚΛΗ,   το λιμάνι,   το   Δημαρχείο,   κάναμε   βόλτα      σ’   ενα   κάστρο   σε   νησάκι,   βρήκαμε   ένα   παραδοσιακό   οινοπωλείο   μ’ενα   περίεργο κρασί   σαν   μαυροδάφνη,   βρήκαμε   το   ‘’ΡΙΑΘΟΡ’’,   το   γήπεδο   της   Κορουνια      και   καταλήξαμε   στα   μπαράκια   με   τα   ‘’ταπας’’ για τα περαιτέρω...!                                          GRATSIAS  AVEL,   ελπίζω να τα ξαναπούμε σύντομα!                                                                AUTOPISTA   DEL   ATLANTICO            !                  Είναι   η   πινακίδα   που   με   συνοδεύει   από   δω   και   περά   στην   εθνική   οδό!        300   πολύ   βροχερά   χιλιόμετρα   με   αποκορύφωμα   την   πόλη   VIGO,   την   τελευταία   Ισπανική   πριν   αλλάξω   χώρα   στην   οποία έφαγα   πολύ   δυνατό   νερό   και   άρχισα   ανησυχώ   μήπως   έχασα   την   ...αδιαβροχοποίηση   μου!   Όλα   καλά,   το   TRANSALP-ακι μου    στεκόταν    αγέρωχο    στο    δρόμο    και    έτσι    πανηγυρικά    μπήκαμε    στην    ΠΟΡΤΟΓΑΛΙΑ    !    Περιττό    ν’    αναφέρω    ότι σταμάτησα   κάτω   απ’   την   πινακίδα   ‘’PORTUGAL’’,   για   τις   καθιερωμένες   αναμνηστικές   φωτος   τις   οποίες      έστειλα   άμεσα σπίτι   αλλά   και   στο...   γραφείο   υποστήριξης   [   www.deras.gr    -   αγαπημένε   μου   Κώστα.]      Και   μετά   στο   ΠΟΡΤΟ   !   Εκεί   ο καιρός   έκανε   ένα   τετράωρο   διάλλειμα   αρκετό   όμως      ώστε   να   βρω   το   hotel   και   να   κάνω   μια   ικανοποιητική   βόλτα   στην πόλη,   στο   κάστρο   με   τον   καθεδρικό   ναό   του   Don   Hugo,το   εμπορικό   κέντρο   της   πόλης,   στη   γραφική   γέφυρα   Don   Luis   με τα   2   επίπεδα   [ένα   για   πεζούς   κ   τραμ   και   κάτω   για   ΙΧ]   πάνω   απ’   τον   ποταμό   Duro      που   χωρίζει   το   Πόρτο   και   που   στις όχθες   του   έχει   πολλά   μπαράκια-εστιατόρια!   Η   βροχή   που   ξανάρχισε   με   βρήκε   σε   ένα   καφέ   να   βλέπω      μπάλα   [   χρονιά μουντιάλ   και   η   Πορτογαλία   έχει   βλέψεις]   και   να   πίνω   τζιν-τονικ,   ελπίζοντας   να   καλυτερέψει   ο   καιρός   στην   συνέχεια   όπου θα έφτανα στον τελικό προορισμό, την Λισαβόνα και το Δυτικό Ακρωτήρι  ,το CABO DA ROCA !                                                       Δυστυχώς   ο   καιρός   συνέχισε   τα   τερτίπια   του   και   έτσι   τα   300   χλμ   μεταξύ   Πόρτο-Λισσαβόνας   ήταν   και   αυτά βρόχινα   και   εκνευριστικά   γιατί   με   συνόδευε      ένας   αέρας   με   αρκετά   μποφόρ   κάνοντας   τα   ακόμα   πιο   δύσκολα,   Eδω   που φτάσαμε   όμως,   ευτυχώς,   τίποτα   δεν   με   σταματά.   Μπαίνω   στην   Λισαβόνα   με   περίεργα   συναισθήματα   και   οι   πρώτες εικόνες   που   βλέπω   είναι   το   αεροδρόμιο   και   το   γήπεδο   της   Σπόρτιγκ   [ένα   μικρό   Καραϊσκάκη].   Βρίσκω   το   ALIF,   το   hotel που   έχω   κλείσει   και   βρίσκεται   διπλά   απ’το   εντυπωσιακό      CAMPO   PEQUENO,   αρένα   ταυρομαχιών   την   οποία   έχουν διατηρήσει   εξωτερικά   όπως   είναι   και   μέσα   είναι   εμπορικό   κέντρο.   [ταυρομαχίες   έχουμε   και   στην   Πορτογαλία].   Παίρνω τον   χάρτη   της   πόλης   και   ρωτώντας   σχεδιάζω   βιαστικά   τις   εξορμήσεις   μου.   Θα   έλιωνα   στην   βόλτα   προσπαθώντας   να   δω, ότι   προλάβω!   Ο   ποταμός   ΤΑΓΟΣ   διασχίζει   την   Λισαβόνα   που   ενώνεται   με   2   εντυπωσιακές   γέφυρες,   την   Βάσκο   ντε   Γκάμα και   αυτή   της      25 ης    Απριλίου   στην   οποία   είμαι   τώρα   τραβώντας   φωτός   και   αγναντεύοντας   στην   άλλη   όχθη   ένα   άγαλμα του   Χριστού,   με   ανοιχτά   χέρια   παρόμοιο   με   αυτό   στο   Ρίο   της   Βραζιλίας!   Βρίσκω   τον   Πύργο   του   BELEM,   σε   σχήμα μπότας,   εντυπωσιακός!   Δίπλα   υπάρχει   ένα   μικρό   πολεμικό   μουσείο   και   απ’   έξω   το   μνημείο   του   Αγνώστου   Στρατιώτη. Στην   άλλη   μεριά   της   παραλίας,   δίπλα   στην   άλλη   γέφυρα,   την   Βάσκο   ντε   Γκάμα,   μέσα   στον   χώρο   της   EXPO   υπάρχει   το Ωκεανιαριο,   ένα   όμορφο   ενυδρείο   αλλά   και   τα   εντυπωσιακά   τελεφερίκ   που   σε   πάνε   παράλληλα   στον   Ταγό   και   στον   χώρο της   EXPO,   όπου   η   θεά   από   δω   ψηλά   ειναι   το   κάτι   άλλο   όπως   και   το   αεράκι   που   φέρνει   μια   ‘’αύρα’’   Ατλαντικού!   Θαυμάσια θεά   της   Βάσκο   ντε   Γκάμα   που   παραδόθηκε   το   1998   και   βοήθησε   σαν   2η   γέφυρα   το   κυκλοφοριακό   της   πόλης.   Εδώ   είναι το   ψηλότερο   κτήριο   της   πόλης   με   145   μέτρα   ύψος   TORE   VASCO   DE   GAMA   που   αν   το   επιτρέπει   ο   καιρός   έχει   θέα,   απ’ την   κορυφή   ως   την   Σετουμπαλ!   Επιστροφή   στο   κέντρο   και   στην   παραλιακή   πλατεία      PRAGA   DO   COMERCIO,   όπου καταλήγουν   όλοι   οι   δρόμοι   απ’την   BAIXA   [το   εμπορικό   κέντρο   ας   πούμε]   όπου   είναι   γεμάτο   τουρίστες.   Καταμαράν συνδέουν   από   δω,τις   όχθες   της   πόλης.   Εκανα   ατελείωτες   βόλτες   στα   σοκάκια   της   πόλης   χαζεύοντας   τα   γραφικά   ΤΡΑΜ και οτιδήποτε μου προσέλκυε το ενδιαφέρον.                                                                               Την   επόμενη   μέρα   περνώντας   από   ένα   γραφικό   χωριουδάκι   με   το   όνομα   ....COLARES,   [άκουσα γελάκια;]   κατευθύνομαι   προς   τον   στόχο   μου,   το   Δυτικότερο   σημείο   της   Ευρωπης   40χλμ   απ’   την   Λισαβόνα   ,το   Ακρωτήριο CABO   DA   ROCA!!!         Ένας   φάρος   κτισμένος   σε   μια   απότομη   βουνοπλαγιά   που   την   τσακίζουν   τα   κύματα   του   ΑΤΛΑΝΤΙΚΟΥ και   ένα   πέτρινο   σαν   μνημείο,   είναι   τα   χαρακτηριστικά   που   συναντάς   μαζί   με   άλλους   μοτοσικλετιστές   από   άλλες   χώρες [εγώ   απ’   την   πιο   μακρινή]και   με   πιο   τρελό   τον   Άγγλο   τον      Steve   που   ταξίδευε   Αφρική   με   ένα   GS-1200   και   τον   είχαν καταληστέψει   παντού!      Είναι   απερίγραπτο   το   συναίσθημα,   όταν   φτάνεις      σ’ενα   τόσο   μακρινό   μέρος   και   κοιτάξεις   τον χάρτη   να   δεις   που   ήσουν   και   που   είσαι   τώρα!   Σου   φαίνεται   εύκολο   ίσως,   μια   και   είσαι   εκεί      και   τόσο   απίστευτο   που έφτασες   εκεί   !   Καλό   είναι   ν’   αποφεύγεις   σκέψεις   του   στυλ:   ‘’πως   θα   γυρίσω   τώρα;   ‘’   χάχα!   Μια   και   την   έκανα   όμως   την ριμάδα   την   σκέψη,   παρηγορήθηκα   με   την   σκέψη   των   επόμενων   επισκέψεων   που   θα   έκανα...   ΓΙΒΛΑΝΤΑΡ!   ΜΑΡΟΚΟ! ΒΑΛΕΝΘΙΑ!   ΜΠΑΡΤΣΕΛΟΝΑ!   Αφού   έβγαλα   φωτος   και   τηλεφωνήθηκα   με   τους   αγαπημένους   μου   φίλους   ‘’συνδέωντας τους’’   με   την   περιοχή   ,αγόρασα   σουβενίρ   και   ξεκίνησα   για   την   Λισαβόνα   .   Φτάνοντας,   έφαγα   μια   νεροποντή   για   κάνα 20λεπτο,που στην Ελλάδα θα είχαμε πνίγει για 10 χρόνια. Εκεί οι δρόμοι στέγνωσαν σε 10 λεπτά !                                                 Αφήνω   την   μηχανή   και   παίρνω   το   μετρο,να   το   δούμε   κι   αυτό   και   βουρ   για   την   πόλη   Περνώ   το   τραμ   di Atlantic   No9   ,   το   οποίο   ανεβαίνει   μια   τρομερή   ανηφόρα[   χαρακτηριστικό   της   πόλης]   αλλάζω   γειτονιά   και   συνεχίζω   το ‘’ψάξιμο’’.   Δοκίμασα   την   ESTRADA   το   ποτό   των   Πορτογάλων   που   φτιάχνεται   νομίζω   από   ένα   είδος   σταφυλιού   σε συνδυασμό   με   αλκοόλ   το   οποίο   πίνουν   μαζεμένοι   συζητώντας   έξω   από   κει   που   τα   αγοράζουν,   μεταξύ   τους   φίλοι      ή κάνοντας   νέες   γνωριμίες.   Φαγητό   και   ποτάκι   έκλεισαν   τη   μέρα   μου   και   με   βαριά   καρδιά   [νύχτωσε   πια]   γύρισα   στο   hotel ανυπομονώντας   για   την   επόμενη   μέρα   που   έλεγε   με   το   ‘’καλημέρα’’   ,επίσκεψη   στο      DA   LOYZ   !   Στο   γήπεδο   της   BENFICA όπου   τον   Ιούλιο   του   2004   ΔΟΞΑΣΤΗΚΕ   η   ΕΘΝΙΚΗ   ΕΛΛΑΔΟΣ   κατακτώντας   το   ΕΥΡΩΠΑΙΚΟ   ΚΥΠΕΛΛΟ   ΠΟΔΟΣΦΑΙΡΟΥ,   σε μια   απίστευτη   βραδιά!      Έπρεπε   να   περάσω   απ’   τον   τόπο   του   εγκλήματος!   Είσοδος   με   10   ευρώ   και   γω   δηλώνοντας ΑΕΚτζης   κ   Ελληναρας   φυσικά   [στο   μπλουζάκι   μου   υπάρχει   εμφανώς   η   Ελληνική   σημαία]   απολαμβάνω   του   σεβασμού   των Πορτογάλων   [τους   κέρδισε   ΚΑΙ   η   ΑΕΚ]   στο   τουρ   του   γηπέδου   που   διαρκεί   μια   ώρα   περίπου!   To   DA   LOYZ   είναι   ένα   νέο γήπεδο   το   οποίο   ξεκίνησε   να   κατασκευάζεται   ΜΙΑ   ΩΡΑ   μετά   την   απόφαση   των   ανθρώπων   της   BENFICA,   να   φτιάξουν νέο   γήπεδο!      [SAN   ELLADA      !   ]   Χωράει   65000   θεατές   και   είναι   απίστευτα   εύκολο   στην   χρήση   του   απ’τον   κόσμο.   Ένας πίνακας   στην   είσοδο   της   αίθουσας   τροπαίων   θυμίζει   το   ρεκόρ-ΓΚΙΝΕΣ   μελών   της   ομάδας,   στον   κόσμο   με   160.398      μέλη, τον   Νοέμβριο   του   2006!      Τα   3   κύπελλα   Ευρώπης   δεσπόζουν   στην   αίθουσα   τροπαιων   όπως   και   τα   αλλά   κυπελλα,   οι παλιές   φανέλες,   τα   παλιά   παπούτσια,   οι   τάπες,   οι   μπάλες   ,τα   αποκόμματα   εφημερίδων   με   τα   επινίκια,   η   τιμή   στους ήρωες   παίκτες   με   κορυφαίο   τον   Εουσεμπιο   άγαλμα   του   οποίου   υπάρχει   έξω   απ’το   γήπεδο!   Έμφαση   –τιμή,   δίνεται   στον ΑΕΤΟ,   το   σύμβολο   της   ομάδας   που   είναι   σε   χορταστική   και   περίοπτη   θέση   για   τον   επισκέπτη   που   απολαμβάνει   όλα   αυτά σ’   ένα   όμορφο   χώρο   που   θυμίζει   έκθεση.   Η   επίσκεψη   συνεχίζεται   στ’   αποδυτήρια,   τον   αγωνιστικό   χώρο   στην   εξέδρα   τις αίθουσες   τύπου   και   VIP   αλλά   και   στην   μπουτίκ   της   ομάδας   για   αγορά   σουβενίρ.   Ο   ξεναγός   ασχολήθηκε   ιδιαίτερα   μ΄ εμένα   και   κάποιον   άλλο,   τους   μοναδικούς   τουρίστες   του   τουρ,   μεταφράζοντας   το   στα   αγγλικά   χωρίς   δυσαρέσκεια   εκ μέρους του, παρά την αρπαγή του Κυπέλου Ευρώπης! Χάχα!                               THANK YOU FRIENDS FROM BENFICA !                                           Το   τριήμερο   θα   έκλεινε   με   επίσκεψη   στο   κάστρο   της   πόλης,   το   Καστελαου   ντε   Σαου   Ζορζε   !   Αν   πάτε   ποτέ στην   Λισαβόνα   και   δεν   πάτε   στο   κάστρο   ,είναι   σαν   να   μην   έχετε   πάει   ποτέ!   Δεσπόζει   στην   κορυφή   του   λόφου   και σύμφωνα   με   την   παράδοση   θεωρείται   η   τοποθεσία   που   ιδρύθηκε   η   αποικία   της   Λισαβόνας.   Η   θέα   απερίγραπτη   ,το   μάτι χορταίνει   εικόνες   που   καμια   φωτογραφική   μηχανή   δεν   αποθανατιζει,   το   καστρο   επιβλητικο,   καθαρο   και   φιλοξενο   οπως και   η   γυρω   περιοχη   που   ετοιμαζονταν   για   την   γιορτη   του   Αγιου   Αντωνιου,   πολιουχου   της   Λισαβωνας,   στηνωντας   ενα ατελειωτο γλεντι σ’ ολη την πολη. Κρίμα που φεύγω αυριο , θα πάω όμως ΚΑΙ αλλού ....! …παρηγορια !                                                    Αφήνω   πίσω   μου   την   Λισαβόνα   και   μετά   από   330   Χλμ.   και   με      παροδική   βροχή,   φτάνω   στον   ΦΑΡΟ.   Μια μικρή   πόλη   νότια   της   χώρας   με   φοβέρες   παραλίες   που   όμως   είδα   από   φωτος   μονο[εκεί   πήγαινες   με   καΐκι]   μια   και   ο καιρός   δεν   βοηθά   για   μπανακι.   Παρηγοριά   στον   καιρό   το   μουντιάλ   και   το   πρώτο   ματς   της   Εθνικής   μας   με   την   Κορέα   που όμως   χάσαμε.   Η   πόλη   γραφική   και   ένα   φεστιβάλ   που   έχει   στήσει   ο   Πορτογαλικός   στρατός   ήταν   το   γεγονός   της   ημέρας .Σόου   από   εκπαιδευμένα   σκυλιά,   ένα   μαχητικο   αεροπλάνο,   αμφίβια   οχήματα,   άρματα   μάχης   και   ένα   εντυπωσιακό πυροσβεστικό   όχημα   27.000   κυβικών   !   Η   αναρρίχηση   κομάντος   σε   πύργο,   όλα   εντυπωσιακά!      Εδω   στον   Φάρο, επισκεπτόμενος   μια   εκκλησία   ανακάλυψα   το...ηλεκτρικό   κεράκι!!!   ΝΑΙ,   ρίχνεις   νόμισμα-ανάβει   κεράκι,   δεν   ρίχνεις;   δεν ανάβει τίποτα, ούτε καντηλανάφτης, ούτε καντηλο σβηστης!    TECHNOLOGY!   [Τα ιδία έχουν και θτην Ιθπανια]                                                       Κάνοντας   350   χιλιόμετρα   περίπου   κι   περνώντας   έξω   απ’την   Σεβίλλη   καταλήγω   στην   ΤΑΡΙΦΑ,   ένα   μικρό   και γραφικό   παραθαλάσσιο   μέρος   [50   χλμ   από   Γιβλαρταρ]   οπου   παιρνεις   το   καραβι   για   την   ΑΦΡΙΚΗ   [το   Μαρόκο,   την Ταγγερη].      Το   πέρασμα   διαρκεί   45   λεπτά   και   122   ευρώ   [το   άτομο,   και   μηχανή,   πήγαινε-έλα]   Ενθουσιασμένος   που   το TRANSALP   μου   θα   πατήσει   έστω   και   λίγο   και   3 η       Ήπειρο,   ανυπομονώ   να   αποβιβαστώ   στην   Ταγγερη.   Με   την   διαφορά   της ώρας   [κέρδισα   +   1   ώρα   χρόνο]   έφτασα   στις   15.00      η   ώρα,   απέναντι.   Η   πρώτη   επαφή   με   το   Μαρόκο,   είναι   με   τους τελωνειακούς   που   σου   κάνουν   τούμπες   μέχρι   να   τους   δώσεις   TIP,   [πουρμπουάρ]Ποσά;   δεν   ξέρουν,[δώσε   κάτι]   Γι’ αυτούς   οι   ξένοι   πρέπει   πάντα   να   δίνουν   κάτι,   Ένα   ευρώ;   10;κατι.      Αντίθετο   όμως   αυτό   με   την   φιλοσοφία   μου   ,και   έτσι ‘’ξέχασα’’   τα   αγγλικά   μου   και   έκανα   τον..Γερμανο   !   χα!χα!         Αφού   έφαγα   30   λεπτά   στο   τελωνείο   βγήκα   στην   πόλη   που θύμιζε   Βηρυτό   στις   ταινίες.   Κίτρινα   ταξί   [ξεχαρβαλωμένα   μερικά]   και   άνθρωποι      ‘’πρόθυμοι’’   και   ευγενικοί   για   να   σε βοηθήσουν   απλώνοντας   λίγο   ή   πολύ   το   χέρι   τους   σε   κάθε   ερώτηση   που   έκανα,   λέγοντας   την   μαγική   λέξη   :   ‘’TIP’’   ! Πινακίδες   στα   αραβικά   και   τριτοκοσμικές   εικόνες.   Βρήκα   γρήγορα   hotel   με   20   ευρώ   και   5   για   παρκινγκ   για   την   μηχανή και   βγήκα   βόλτα   να   δω   την   Ταγγερη.   Τα   προσωπικά   μου   [την   μπανάνα   με   διπλώματα   και   διαβατήρια]   είπα   να   τα   πάρω μαζί   μου   ,προτιμώντας      αν   είναι   να   τα   χάσω   ,να   τα   χάσω   παλεύοντας   με   κάποιους   ίσως,   παρά   να   γυρίσω      στο   hotel   που δεν   έδειχνε   αξιόπιστο   και   να   μου   πουν:            ‘’στα   κλέψαμε;   δεν   ξέρουμε   τίποτα      !         [Για   την   επόμενη   φορά   θα   προτιμήσω ευρωπαϊκού   τύπου   hotel].   Τελικά   δεν   συνέβη   κάτι   δυσάρεστο   και   όπως   έμαθα   αργότερα,   εκεί,   όποιος   απλώσει      χέρι- κόψει   χέρι!   Ξεκινώ      την   βόλτα   και   μου   την   πέφτει   ο...Χασαν   για   ν’   αγοράσω   χασίς,   ο   οποίος   αφού   είδε   ότι   δεν   αγοράζω, αποφάσισε   να   είναι   ο            τουρ-γκάιντ   μου   !         [ξεναγός].   Στο   Μαρόκο   όσοι   ξέρουν   αγγλικά   ή   άλλες   γλώσσες   παίρνουν   ένα διαπιστευτήριο   απ’τις   αρχές   [το   φοράνε   στο   λαιμό   σαν   ταυτότητα]   ότι   είναι   ξεναγοί   και   έτσι   επιβιώνουν.   Καλό   είναι ναχεις   κάποιον   τέτοιο   λοιπόν   [σε   βρίσκουν   αυτοί]   γιατί   αλλιώς   όλοι   οι   άλλοι   σε   πλησιάζουν   ενοχλητικά   και   πιεστικά   ν’ αγοράσεις   ότι   κοιτάς.   Με   τον   Χασαν   και   3   ευρώ   λοιπόν   [του   είπα   ότι   είμαι   φτωχός   τουρίστας]   βρήκα   την   ησυχία   μου κάνα   δίωρο   και   με   γύρισε      όλα   τα   σοκάκια   της   Ταγγερης   τα   οποία   αν   αφεθείς   μόνος,   χάνεσαι.   Η   πόλη   δεν   με   ενθουσίασε καθόλου.   Τα   σοκάκια;      Ένας   ατελείωτος,   εντυπωσιακός   λαβύρινθος.   Εκεί   μέσα   διαπίστωνες   την   φτώχεια   που   επικρατεί αλλά   και   την   ‘’βρώμα’’   που   ακολουθεί   αυτές   τις   περιπτώσεις.   Απ’   όπου   περνούσα   διαπίστωναν   αμέσως-λόγω   εμφάνισης- ότι   είμαι   Ευρωπαίος   και   άπλωναν   τα   χεριά   ζητώντας      TIP!   Είχα   την   κάλυψη   του   Χασαν   αλλά   όταν   τον   άφησα   το   πράγμα έγινε    εκνευριστικό!    Ιδιαίτερα    όταν    αποφάσισα    να    πάω    στα    mac-Donald’s,    να    φάω    κάτι    που    ίσως    θα    γνώριζα [τουλάχιστον   οπτικά]   και   απέξω   απ’το   μαγαζί,   ότι   παιδάκια   υπήρχαν   άπλωναν   το   χέρι   φωνάζοντας   TIP-TIP!   Ούτε   την μηχανή   να   κλειδώσω   μπορούσα   ,πρεσιγκ   λέμε.   Εκεί   αποφάσισα   ότι   η   βόλτα   μου   στην   Αφρική   θα   ήταν   σύντομη   και   ότι προλάβαινα   το   καράβι   των   20.00   για   Ταριφα.                  5   ώρες   !      Τόσο   μόνο   έκατσα   εδώ!   Απογοήτευση   !   Δεν   πειράζει,   δεν βγήκε,   την   επόμενη   φορά   θα   το   σχεδιάσω   καλύτερα,   ήταν   μια   εμπειρία,   έξαλλου   ,είπαμε,   αυτό   είναι   τα   ταξίδια,   το απρόοπτο,   αρκεί   να   μην   έχει   δυσάρεστες   συνέπειες.   Με   το   καράβι   των   20.00   που   όμως   έφυγε   20.50   επειδή   οι τελωνειακοί   καθυστερούν      ‘’άθελα   τους’’   το   καράβι   για   να   πιέζουν   για   ..TIP!            Από   μένα   δεν   πήραν,   μια,   πάντως!   Χα!χα!     Πέρασα    λοιπόν    στα    πάτρια    εδάφη    [έτσι    αισθάνθηκα]    τηθ    Ιθπανιαθ        βρίσκοντας    αμέσως    hotel        με    25    ευρώ! Κατευθύνθηκα      αμέσως      σε   πιτσαρία   παραγγέλλοντας   με   2   μόνο   λέξεις   :   ΠΙΤΣΑ-ΜΠΥΡΑ   !!!      Πιστέψτε   με,   κατάλαβαν αμέσως!!!                                        GOOD BYE   AFRICA, SORRY, NEXT TIME…….                                                                    Με   την   Ταρίφα   για   βάση,   ξεκινώ   το   επόμενο   πρωί   για   εξερεύνηση   στον   Βράχο   του   Γιβλανταρ,   που   ενώνει την   Μεσόγειο   με   τον   Ατλαντικό   Ωκεανό.   Κρατίδιο   προσαρτημένο   στη   Μεγάλη   Βρετάνια   [οι   πινακίδες   στα   ΙΧ   έγραφαν     GHZ   ]   Μια   βραχώδης   χερσόνησος   έκτασης   6,5   τετραγωνικών   χλμ.   που   το   1969   ο   Φράνκο,   ο   δικτάτορας   της   Ισπανίας απέκλεισε   ,κλείνοντας   τα   σύνορα   μ’ενα   τείχος   σαν   κι   αυτό   του   Βερολίνου!   [πληροφορία   που   πήρα   από   φίλους   Ισπανούς]     Η   Ισπανία   και   το   Γιβλανταρ   ενώνονται   με   τον   ...διάδρομο   προσγείωσης   του   αεροδρόμιου   μέσα   από   το   όποιο   περνά   ο δρόμος      που   ενώνει   τις   δυο   χώρες.   Όταν   κατεβαίνει   αεροπλάνο   δρόμος   κλείνει   με   μπάρες   και   καρφιά   και   ξανά-ανοίγει όταν   το   αεροπλάνο   απογειωθεί   ή   προσγειωθεί.   Προχωρώντας   και   ανεβαίνοντας   στον   Βράχο   υπάρχει   ένας   μεγάλος     φάρος   και   μια   πινακίδα   που   γράφει      EYROPA   POINT   OF   EYROPE    !            Χαζεύοντας   την   Αφρική   από   ψηλά   ,σε   πιάνει   κάτι απερίγραπτο   για   το   πόσο   μικρός   ή   μεγάλος   είναι   ο   κόσμος   και   άλλα   τέτοια   [υπάρχουν   εξωγήινοι   ;   ]   χα!χα!      Ο   Βράχος      για κατοικίδια   δεν   έχει   γατάκια   και   σκυλάκια   αλλά   χιλιάδες      πιθηκάκια   τα   οποία   κυκλοφορούν   ανέμελα   ,βρίσκονται   παντού και   οι   τουρίστες      τα   ταΐζουν   φιστίκια   η’’   αν      ‘’κοζαρουν’’   κάνα   παγωτό   που   το   κράτας   χαλαρά   πηδάνε   και   στο   βουτάμε! Στο   Βράχο   υπάρχει   το   εντυπωσιακό   σπήλαιο   του   Σαν   Μιγκελ,   μέσα   στο   οποίο   λειτουργεί   θέατρο   για   συναυλίες   και παραστάσεις   με   τρομερή   ακουστική   και   φωτισμό.   Οι   συναλλαγές   γίνονται   και   σε   λίρες   στα   προϊόντα   ,στα   βενζινάδικα   και αν   εξαιρέσουμε   το   ευρωπαϊκό   σύστημα   οδήγησης   που   ισχύει,   έχεις   την   εντύπωση   ότι   είσαι   στην   Αγγλία.   Η   παρουσία ενός κλασσικού Άγγλου πόλισμαν, συμπληρώνει την εικόνα .                                                                Επιστρέφω   στην   Ταρίφα   με   σκοπό   να   κλείσω   μια   ‘’εκκρεμότητα’’   που   απ’τις   προηγούμενες      μέρες   λογω καιρού   αδυνατούσα....ΜΠΑΝΑΚΙ   στον   ΑΤΛΑΝΤΙΚΟ   !   Ναι   !   Είναι   γεγονός!   Η   παραλία   της   Ταρίφα   μοιάζει      [μοιάζει   λέμε]   με τις   αμμώδεις   παραλίες   της   Χαλκιδικής….σαν   την   Χαλκιδικη   ,πουθενα   φυσικα,ετσι   ?            Να   και   ο   Ήλιος   ,νταλα,   να   και η..Φραπεδια   η   GREEK   που   είχα   μαζί   μου,   τελεία!      Ο   στόχος   επιστρέφθηκε   και   γω   το   απόλαυσα   !   Το   γνωστό   φιδίσιο   μου κορμί,   με   τον   ένα   και   μοναδικό   ...κοιλιακό   του   [για   να   μην   μετράμε   τα   κορίτσια   και   μπερδεύονται]      απλώθηκε   στην όμορφη   αυτή   παραλία,   που   είναι   και   κατάλληλος   τόπος   για   σερφερ.      Για   το   βραδάκι   είχαμε   μουντιάλ   στην   ΤV[έχουμε   και τα πάθη μας], με το κλασικό  πίτσα-μπύρα και μετά  ποτάκι σε μπαράκι, να χαλαρώσουμε για την επόμενη μέρα!                                                             Επόμενος      σταθμός      η   Μουρθια   ,λογω   κακοκαιρίας   όμως   και   χωρίς   ναχω   πληροφορίες   για   την   πόλη   αυτή ,αποφάσισα   να   την   προσπεράσω   κάνοντας   μέχρι   το   απόγευμα   800   χιλιόμετρα,   τρώγοντας   αρκετή   βροχή,   ταξιδεύοντας ακόμα   και   σε   υψόμετρο   1600   μέτρα[έβλεπα   χιόνια].Πέρασα   την   Μαλαγα,   την   Γραναδα,   την   Μουρθια   ,το   Αλικαντε καταλήγοντας   στην   ΒΑΛΕΝΘΙΑ   σ’ενα   ωραίο   hotel   με   52   ευρώ!   Στην   Βαλενθια   βρήκα   το   ‘’ΜΕΣΤΑΓΙΑ’’,το   γήπεδο   της πόλης   ,είδα   την   πίστα   της         F-1   ,που   γίνεται   στους   δρόμους   της   πόλης   [πλησιαζε   αγωνας   &   ετοίμαζαν   τις   εξέδρες]   είδα το    εμπορικό    κέντρο    της    πόλης,    μια    αρένα    ταυρομαχιών,    τον    γραφικό    σιδηροδρομικό    σταθμό    και    φυθικα..Εθνικη Ιθπανιαθ   στο   μουντιάλ   μαζί   με   τουθ   φιλουθ      Ιθπανουθ!               Το   πιο   ωραίο;   Το   ενυδρείο   της   πόλης   ,τον   στόχο   μου   στην πόλη   αυτή.   Ένα   εκπληκτικό   σόου   με   ΔΕΛΦΙΝΙΑ   που   κάνουν   τρελά   πράγματα   όπως   ...σούζα   πολλών   μέτρων   με   την   ουρά τους   [!!!]   είναι   όλα   τα   λεφτά   στο   ενυδρείο.   Δυστυχώς   η   συνεχης      βροχή   μου   χαλασε      την   διάθεση   και   περιόριζε   τις επιλογές μου.                                                          Το   ημερολόγιο   λέει      17   Ιουνίου   2010   [3-   Ιουνίου   ξεκίνησα]και   μετά   από   370   χιλιόμετρα   χωρίς   ιδιαίτερα προβλήματα   φτάνω   ανυπομονώντας,   για   2 η    φορά   με   μοτοσικλέτα   ,   στην   αγαπημένη   μου   ΒΑΡΚΕΛΩΝΗ   !      Εδώ   έχω ραντεβού   με   την   Αναστασία,   τον   φίλο   μου   τον   Γιώργο   και   την   γυναίκα   του   Μαρία   που   δυστυχώς      τελευταία   στιγμή   δεν ήρθε         λογω      ενός   δυσάρεστου   γεγονότος.   Εδώ   με   περιμένουν   επίσης      οι   φίλοι   μου   Aurelio   ,Mariangella   και      Juan   Louka που   τους   γνωρίζω   20   χρόνια!      Το   ‘’μπύρα-πλαν’’   τέθηκε      αμεσα   σ’   εφαρμογή   με   τον   George   [είναι   και   φτηνές   οι   άτιμες] με   την      παρακολούθηση   του   ΕΛΛΑΔΑ-ΝΙΓΗΡΙΑ   1-0   και   συνεχίστηκε   και   με   άλλες...   εκδηλώσεις.   Με   λίγα   λόγια   όπου πηγαίναμε   υπήρχε   πάντα   ‘’τυχαία’’   μια   παγωμένη   για   τον   καθένα.   Εγώ   θα   ήμουν   και   ο   ξεναγός   της   Αναστασίας   και   του Γιώργου   ενώ   τα   βράδια   θ’   ακολουθούσαν   και   οι   Ιθπανοι   φιλοι.   Έτσι   με   το   τουριστικό   λεωφορείο   της   πόλης   την   γυρίσαμε όλη,   περνώντας      από   την      PLACA   CATALUNA   ,την   SAGREDA   FAMILIA,   το...CAMP-NO   [φυσικά]   το   γήπεδο   θρύλος   της Μπαρτελονα,   πήγαμε   στο   μουσείο   Πικάσο,   βρήκαμε   τον   ‘’ΔΙΟΝΥΣΟ’’,   ένα   ωραίο   ελληνικό   εστιατόριο   με   καλό   φαί   και μαλαματινα,   τιμήσαμε   με   μπανακι   τις   παραλίες   της   πόλης   αλλά   και   κάναμε   μια   ωραία   ημερήσια   βόλτα   και   μπανακι   στην COSTA   BRAVA   έξω   απ’   την   Βαρκελώνη,   γνωστή   για   τα   γραφικά   της   χωριά.   Αυτά   είναι   μερικά   απ’αυτα   που   είδαμε,   γιατί ότι   και   να   πω   για   την   Βαρκελώνη   είναι   λίγο.   Μια   πόλη   που   ξεκίνησε   απ’το   μηδέν-   με   αφορμή   τους   Ολυμπιακούς   αγώνες το   1992-   που   οργανώθηκε      και   ομόρφηνε   ,μια   πόλη   που   θα   ζούσα   ευχαρίστως!      [περισσότερα   αναφέρω   στο   ταξίδι: ΒΑΡΚΕΛΩΝΗ-2005,   μέσα   στο   site]   Ένα   μειονέκτημα   έχουν   οι   φίλοι   Ιθπανοι,   ΔΕΝ   πολυμιλάνε   Αγγλικά,   όμως   την   άκρη την βρίσκεις. Ένα ξέρω εγώ ,την πόλη δεν την χορταίναμε!  [Γι’ αυτό το ρίξαμε σε κάτι...’’κεμπαμπ’’ για να...χορτάσουμε! Ειδικά   ο   Γιώργος,   με   βαριά   καρδιά   ακλουθούσε   το   παλικάρι,χαχα   ].            Έτσι      το   πρωί   της   Δευτέρας   21/6   ,   χαιρετίσαμε   με βαριά   καρδιά,επισης,      τους   φίλους   μου   εκεί,   δίνοντας   νέο   ραντεβού   για   το   μέλλον,   χαιρετίσαμε   και   τον   Γιώργο   που πετούσε      πίσω   για   Αθήνα   και   ξεκινήσαμε   με   την   Αναστασία   σιγά-σιγά   για   Ελλάδα   μέσω   Γαλλίας      και   Ιταλίας      [Νίκαια   και Βενετία] .              H O L A  !                      [Ισπανική χαιρετούρα].                                                                               Αφήνουμε   τη   Βαρκελώνη   και   μετά   από   150   χιλιόμετρα   περνάμε   στη   Γάλλια.   Από   κει   και   πέρα   αρχίζει ένας      [γνωστός   απ’το   2005]   δυνατός   αέρας,   να   μας   ταρακουνά   έντονα,   τόσο,   που   αλλάζαμε      λωρίδα   κυκλοφορίας   απ’το κούνημα!   Ο   αέρας   αυτός   κατεβαίνει   από   Βόρεια   και   για   250      χιλιόμετρα   οδηγούσα   με   τα   αλαρμ      αναμμένα   και προσευχόμουν      να   μην   μας   πετάξει   εκτός   δρόμου!   Οι   ανεμοδούρες   που   δείχνουν   την   διεύθυνση   του   άνεμου[βάρους πολλών   κιλών]   τεντωμένες   τελείως!         Η      εμπειρία      αυτή   με   τον   δυνατό   αέρα...μοναδική   και   όσοι      περάσετε   κάποτε απ’αυτο   τον   δρόμο,   σίγουρα   θα   διαπιστώσετε   ότι   ο   δυνατός   αέρας   δεν   σταματήσει   ΠΟΤΕ   !         Τελικά   τα   καταφέραμε      και περνώντας      έξω   απ’το   SAINT-TROPE   και   τις   CANNES   φτάσαμε   στην   ΝΙΚΑΙΑ.   Μια   όμορφη   παραλιακή   πόλη   απ’οπου   έχω ξαναπεράσει.   Στην   πόλη   που   σφύζει   από   ζωή   είχε   ένα   μουσικό   φεστιβάλ   με   αποτέλεσμα   όλη   η   παραλία      μήκους   πολλών χλμ.   να   είναι   γεμάτη   με   μουσικές   σκηνές   και   χιλιάδες   κόσμου   να   συμμετέχουν   σ’αυτο.   Αν   και   φτάσαμε      αργά   στην   πόλη     την   τιμήσαμε      μ’ενα   ωραίο   γεύμα,   βόλτα   στην   πόλη,   στην   αγορά   και   κλείσαμε      μ’ενα   χαλαρό   ποτάκι   αγναντεύοντας   την όμορφη αυτή πόλη.                                        Τα   τελευταία   650   χιλιόμετρα   τα   κάναμε   σχετικά   ‘’τσιτωμένα’’   περνώντας   από   Γένοβα-Πάρμα-Βερόνα   για   να φτάσουμε   στην   ΒΕΝΕΤΙΑ   και   να   πάρουμε   το   καράβι   για   Πάτρα   που   έφευγε   στις   19.00   η   ώρα.   Από   καιρό,   όλα   πήγαν καλά   αυτή   την   μέρα   ,χωρίς   απρόοπτα   και   έτσι   μετά   το   check-in   και   την   τακτοποίηση   στην   καμπίνα   ανεβήκαμε   για   να θαυμάσουμε      από   ψηλά   την   μαγευτική   Βενετία!      Το   πρωί   ,6.00   πμ   βγήκαμε   στην   Πάτρα   και   σε   2   ώρες   στην   Αθηνά.   Έτσι απλά,   άλλο   ένα   μεγάλο   ταξίδι   με   την   μηχανή   [και   την   βοήθεια   του   Θεού]τελείωσε   όμορφα.   Η   παρουσία   των   φίλων   μου αλλά και της Αναστασίας ,το ομόρφυνε περισσότερο τις τελευταίες ήμερες ,αφήνοντας μια γλυκιά ανάμνηση !                                           Έκανα   7000   χιλιόμετρα,   περνώντας   από   6   χώρες   και      μια      ...νέα   Ήπειρο,   ταξιδεύοντας   για   20   μέρες      σε καινούργια   μέρη   που   πριν   τα   έβλεπα      σε   ντοκιμαντέρ   και   σε   καρτ-ποστάλ!                        Ιδιαιτερη   αναφορα   πρεπει   να   κάνω   για την   μηχανή   μου,   που   αν   και   μηχανή,   εχει   ..ψυχή   !         χα!χα!         Με   έβγαλε   όλα   αυτά   τα   χιλιόμετρα,   σ’   όλα   αυτά   τα   ταξίδια, ακούραστα  θα ‘λεγα. Ακόμα και όταν οδηγούσα δικάβαλλο δεν είχα κανένα πρόβλημα.                   ΑΘΑΝΑΤΗ !               HONDA TRANSALP-650   !!!          ΔΟΞΑΣΤΕ ΤΗΝ !                              ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ       ΙΔΙΑΙΤΕΡΑ: -  το          HONDA SERVICE ΠΑΠΑΓΕΩΡΓΙΟΥ  ,την Μαρια & τον Μανωλη -  τον       Δημήτρη ,τον μηχανικό μου, -  τον      Στέφανο  και  τα   ΕΛΑΣΤΙΚΑ ΑΑRON,                                       Για την ευγενική τους χορηγία !          Την εταιρεία                 www.deras.gr       για την υποστήριξη   !      Το ταξίδι αφιερώνω στον φίλο μου Γιώργο που ήρθε στο ταξίδι,                                Στον καλό μου φίλο , ΔΑΜΙΑΝΟ                      Και ιδιαίτερα στους Πάνο και Αναστασία!                                                                                                         Georgetrips.